Έχεις την άποψή σου και καλά κάνεις.
Το ίδιο κι εγώ και καλά κάνω.
Το ίδιο και όλοι μας και καλά κάνουμε.
Να συμφωνήσουμε όμως σε τρία βασικά πράγματα -τρεις παγκόσμιες σταθερές- που ισχύουν είτε υπερισχύσει το ναί είτε το όχι:
1. Χρειάζεται ψυχραιμία
Ναί είναι δύσκολο, ναί ίσως όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν, αλλά μάντεψε...χρειάζεται! Ο πανικός (υπερκατανάλωση σε σουπερ μαρκετ -θα πας από κόψιμο λεν στο τουιτερ- ή στα βενζινάδικα - λες και μας είπαν οτι θα πάμε στη δραχμή οδικώς - πάλι τουίτερ) μόνο κακό μπορεί να κάνει.
Ε και τί να κάνουμε τότε; Στην στρατηγική το λέμε στρατηγική παύση, δηλαδή σταματάς, παίρνεις μια ανάσα (ή πολλές παραπανω), ανασυντάσσεται πρώτα εσωτερικά κάνοντας μόνο τα απαραίτητα και μετά όταν είσαι έτοιμος -και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν- ξεκινάς πάλι. Σε καμία περίπτωση όμως η στρατηγική αυτή δεν σημαίνει οτι δεν δουλεύω ή οτι σταματώ ό,τι κάνω. Αντίθετα σημαίνει πως δουλεύω εντατικά τις δικές μου δυνάμεις και διορθώνω τις αδυναμίες, απλά δεν προχωρώ σε νέες ή θορυβώδεις κινήσεις.
Πρακτικά τώρα αυτό σημαίνει πως συνεχίζουμε όσο γίνεται την καθημερινότητά μας με νηφαλιότητα και επίγνωση πως εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη δική μας ζωή αλλά και των γύρω μας (θυμίσου τον Ν. Καζαντζάκη: “Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”). Πάμε στη δουλειά μας, είμαστε δημιουργικοί, παράγουμε (μου άρεσε η ανάλυση του Βαγγέλη Πτερνέα σήμερα για παραγωγικούς-παρασιτικούς) αλλά από την άλλη μεριά κόβουμε ό,τι περιττό και ό,τι δεν επείγει ή ό,τι μας έφτασε σε αυτό το σημείο.
Και όλο αυτό το διάστημα να κάνουμε κάτι που χρειάζεται Κρίση...να σκεφτούμε δηλαδή: τί εχω κάνει εγώ και θα μπορούσα να εχω κάνει αλλιώς, αλλά κυρίως τί μπορώ τώρα να κάνω για να αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο για εμένα και για όλους τους συνανθρώπους μου. Και εδώ ακριβώς φτάνουμε στη λέξη κλειδί των βασικών διαφορών, του εθνικού διχασμού...το τί ειναι καλύτερο για εμάς (και για όσους δεν μένουν μόνο σε αυτό) και για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη σταθερά.
2. Χρειάζεται Ομόνοια
Ναί εσύ ξέρεις καλύτερα τί χρειάζεται τώρα η χώρα και οι πολίτες της και το διαλαλείς σε όλα τα μέσα σαν διάγγελμα, αφορίζοντας κι ανφολιάζοντας τις αντίθετες φωνές κι απόψεις. Τους μέχρι τώρα φίλους σου. Και κάνεις σταυροφορία να πείσεις τους άλλους, τους στραβούς που δεν βλέπουν το Φως που εσένα σου έχει δωθεί by default. Είτε πιστεύεις πως τώρα παν να μας εξοντώσουν είτε πιστεύεις πως αυτό έχει γίνει ήδη 5 χρόνια τώρα με άστοχες πολιτικές, σου έχω μια έκπληξη, μάντεψε! Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα την Κυριακή ή τις όσες Κυριακές χρειάζονται να ζήσουμε ακόμη μέχρι την Λύτρωση ή την Κάθαρση, με αυτούς τους ανθρώπους θα ζήσουμε την επόμενη μέρα. Και θα ζήσουμε μαζί. Θα κλάψουμε μαζί, θα γελάσουμε μαζί, θα ερωτευτούμε, θα τσακωθούμε και θα ξανασμίξουμε στα κυριακάτικα τραπέζια ή στα συσσίτια ή στις πορείες ή στα γλέντια και τις πλατείες. Και κυρίως με αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να γίνουμε ένα για να φτιάξουμε την χώρα καλύτερη για όλους. Κι αυτό είναι η τρίτη, η υπέρτατη, η μοναδική παγκόσμια σταθερά:
3. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Το λέγαμε στις σχολικές γιορτές, το είπε κάποτε κι ο Οδυσσέας Ελύτης («Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι) και το ποστάρουμε μαζί με πολλά άλλα τσιτάτα όλοι μας, οι επαναστάτες του καναπέ και των κοινωνικών δικτύων. Όσο εθνικιστικό κι αν ακούγεται όμως, είναι καθαρά λογικό (στη στατιστική το λεν πρόβλεψη μέσω προβολής ιστορικών στοιχείων) και ναι η Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από τους Έλληνες και προφανώς θα ζήσει για αιώνες ακόμη. Γιατί έχει κερδίσει τη θέση της με τη σοφία των αρχαίων της και τις πρωτοπορίες και τους αγώνες των επόμενων. Και έτσι θα γίνει και τώρα.
Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό ειδικά σήμερα.
Ανεξαρτήτως του δρόμου που θα διαλέξουμε, θα τα καταφέρουμε.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ψυχραιμία και ομόνοια.
Αλλά αυτά τα ξαναείπαμε, μην τα ξαναλέμε.
Το ίδιο κι εγώ και καλά κάνω.
Το ίδιο και όλοι μας και καλά κάνουμε.
Να συμφωνήσουμε όμως σε τρία βασικά πράγματα -τρεις παγκόσμιες σταθερές- που ισχύουν είτε υπερισχύσει το ναί είτε το όχι:
1. Χρειάζεται ψυχραιμία
Ναί είναι δύσκολο, ναί ίσως όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν, αλλά μάντεψε...χρειάζεται! Ο πανικός (υπερκατανάλωση σε σουπερ μαρκετ -θα πας από κόψιμο λεν στο τουιτερ- ή στα βενζινάδικα - λες και μας είπαν οτι θα πάμε στη δραχμή οδικώς - πάλι τουίτερ) μόνο κακό μπορεί να κάνει.
Ε και τί να κάνουμε τότε; Στην στρατηγική το λέμε στρατηγική παύση, δηλαδή σταματάς, παίρνεις μια ανάσα (ή πολλές παραπανω), ανασυντάσσεται πρώτα εσωτερικά κάνοντας μόνο τα απαραίτητα και μετά όταν είσαι έτοιμος -και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν- ξεκινάς πάλι. Σε καμία περίπτωση όμως η στρατηγική αυτή δεν σημαίνει οτι δεν δουλεύω ή οτι σταματώ ό,τι κάνω. Αντίθετα σημαίνει πως δουλεύω εντατικά τις δικές μου δυνάμεις και διορθώνω τις αδυναμίες, απλά δεν προχωρώ σε νέες ή θορυβώδεις κινήσεις.
Πρακτικά τώρα αυτό σημαίνει πως συνεχίζουμε όσο γίνεται την καθημερινότητά μας με νηφαλιότητα και επίγνωση πως εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη δική μας ζωή αλλά και των γύρω μας (θυμίσου τον Ν. Καζαντζάκη: “Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”). Πάμε στη δουλειά μας, είμαστε δημιουργικοί, παράγουμε (μου άρεσε η ανάλυση του Βαγγέλη Πτερνέα σήμερα για παραγωγικούς-παρασιτικούς) αλλά από την άλλη μεριά κόβουμε ό,τι περιττό και ό,τι δεν επείγει ή ό,τι μας έφτασε σε αυτό το σημείο.
Και όλο αυτό το διάστημα να κάνουμε κάτι που χρειάζεται Κρίση...να σκεφτούμε δηλαδή: τί εχω κάνει εγώ και θα μπορούσα να εχω κάνει αλλιώς, αλλά κυρίως τί μπορώ τώρα να κάνω για να αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο για εμένα και για όλους τους συνανθρώπους μου. Και εδώ ακριβώς φτάνουμε στη λέξη κλειδί των βασικών διαφορών, του εθνικού διχασμού...το τί ειναι καλύτερο για εμάς (και για όσους δεν μένουν μόνο σε αυτό) και για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη σταθερά.
2. Χρειάζεται Ομόνοια
Ναί εσύ ξέρεις καλύτερα τί χρειάζεται τώρα η χώρα και οι πολίτες της και το διαλαλείς σε όλα τα μέσα σαν διάγγελμα, αφορίζοντας κι ανφολιάζοντας τις αντίθετες φωνές κι απόψεις. Τους μέχρι τώρα φίλους σου. Και κάνεις σταυροφορία να πείσεις τους άλλους, τους στραβούς που δεν βλέπουν το Φως που εσένα σου έχει δωθεί by default. Είτε πιστεύεις πως τώρα παν να μας εξοντώσουν είτε πιστεύεις πως αυτό έχει γίνει ήδη 5 χρόνια τώρα με άστοχες πολιτικές, σου έχω μια έκπληξη, μάντεψε! Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα την Κυριακή ή τις όσες Κυριακές χρειάζονται να ζήσουμε ακόμη μέχρι την Λύτρωση ή την Κάθαρση, με αυτούς τους ανθρώπους θα ζήσουμε την επόμενη μέρα. Και θα ζήσουμε μαζί. Θα κλάψουμε μαζί, θα γελάσουμε μαζί, θα ερωτευτούμε, θα τσακωθούμε και θα ξανασμίξουμε στα κυριακάτικα τραπέζια ή στα συσσίτια ή στις πορείες ή στα γλέντια και τις πλατείες. Και κυρίως με αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να γίνουμε ένα για να φτιάξουμε την χώρα καλύτερη για όλους. Κι αυτό είναι η τρίτη, η υπέρτατη, η μοναδική παγκόσμια σταθερά:
3. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Το λέγαμε στις σχολικές γιορτές, το είπε κάποτε κι ο Οδυσσέας Ελύτης («Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι) και το ποστάρουμε μαζί με πολλά άλλα τσιτάτα όλοι μας, οι επαναστάτες του καναπέ και των κοινωνικών δικτύων. Όσο εθνικιστικό κι αν ακούγεται όμως, είναι καθαρά λογικό (στη στατιστική το λεν πρόβλεψη μέσω προβολής ιστορικών στοιχείων) και ναι η Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από τους Έλληνες και προφανώς θα ζήσει για αιώνες ακόμη. Γιατί έχει κερδίσει τη θέση της με τη σοφία των αρχαίων της και τις πρωτοπορίες και τους αγώνες των επόμενων. Και έτσι θα γίνει και τώρα.
Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό ειδικά σήμερα.
Ανεξαρτήτως του δρόμου που θα διαλέξουμε, θα τα καταφέρουμε.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ψυχραιμία και ομόνοια.
Αλλά αυτά τα ξαναείπαμε, μην τα ξαναλέμε.
@Photo by Tsevis
